Μην ρωτάς γιατί σ'αγαπώ.

Διάολε, σου ορκίζομαι ότι το εννοώ. Χρειάστηκε να κατεβάσω μισό Δούναβη για να το πω γι'αυτό μην με αμφισβητήσεις.
Ρωτάς γιατί. Απορείς πως μπορώ ή πως θα μπορέσω να είμαι μαζί σου.
Σε πέτυχα, λες, σε μία δύσκολη φάση η οποία θα κρατήσει πάρα πολύ και θα με κουράσει, λες. Μόνος σου, λες.
Μάλλον δεν με κατάλαβες καλά. Μήπως δεν ήμουν εγώ κατανοητή; Μήπως δεν σου έβαλα καλά στο κεφάλι πόσο σπουδαίος είσαι;
Μάθε, λοιπόν, αγαπημένε μου, ότι σε αγαπάω περισσότερο απ'όσο αντέχεις εσύ και η τετράγωνη λογική σου. Περισσότερο απ'όσο αντέχω εγώ η ίδια. Το περίεργο και το πιο τρομαχτικό, για εσένα τουλάχιστον, είναι ότι αγάπησα από πολύ νωρίς το άγνωστο ,τότε, "εγώ" σου και ευχόμουν για την ημέρα που θα στο έλεγα και θα το πίστευες, που θα το ζητούσες κι εσύ ο ίδιος και δεν θα χρειαζόταν να δικαιολογηθώ. Ήθελα μόνο να μπορέσω να σου πω όλα όσα ένιωθα, για τα οποία ήμουν απόλυτα περήφανη, και να με πιστέψεις αμέσως. Περίμενα υπομονετικά γιατί ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα. 
Κι όταν για λίγο σε έχασα, όταν κάπου κάπως απομακρυνθήκαμε και φοβήθηκα κι όταν μετά από λίγο ξαναβρεθήκαμε, τότε φίλε μου, τότε κατάλαβα για τα καλά ότι έχεις μόνιμη κατοικία μέσα μου.

Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν θα φύγεις ποτέ από μέσα μου. Ευτυχώς για εμένα γιατί δεν θα ένιωθα ασφαλής αν είχα κάτι άλλο εκτός από εσένα και δυστυχώς για τον κόσμο που δεν θα καταφέρει ποτέ να προσπαθήσει να με κερδίσει.

Πιο πάνω είπα μία πολύ σωστή λέξη. Ασφαλής. Αυτό είσαι. Είσαι η ασφάλεια μου. Δεν το κατάλαβες αλλά ήσουν και είσαι ιδανικό καταφύγιο στο χάος μου. Και αυτός είναι ένας από τους άπειρους λόγους που με κάνουν να σε αντιμετωπίζω ως το ερωτικό μου πρότυπο.

Σ'αγαπάω γιατί είσαι η μουσική μου. Είσαι ο ήχος μου, το τραγούδι μου, οι νότες μου, η μελωδία μου. Δεν θα σταματήσω ποτέ να χαίρομαι σαν 5χρονο κοριτσάκι κάθε φορά που μου λες "έβγαλα ένα κομμάτι στην κιθάρα" ή κάθε φορά που τραγουδάς ό,τι σου ζητήσω. Δεν θα σταματήσω ποτέ να ενθουσιάζομαι και να είμαι περήφανη κάθε φορά που βλέπω πόσο άξια γίνεσαι καλύτερος. Όχι, θα τρελαίνομαι κάθε φορά να σε ακούω να παίζεις. Εγώ, το παντοτινό κοινό σου (το εννοώ αυτό).

Είσαι η "καλημέρα" και η "καληνύχτα". Αυτό φτάνει για να καταλάβεις ότι είσαι το πρώτο και το τελευταίο άτομο που θα σκεφτώ μέσα στην ημέρα. Ας πούμε ότι είσαι το μόνο άτομο που σκέφτομαι γενικά. Γι'αυτό ατάκες τύπου "Μην αγχώνεσαι για εμένα/μην ανησυχείς για εμένα" είναι τουλάχιστον γελοίες. Γιατί ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, ακόμα και αν εμείς αποδεκατιστούμε, θα ανησυχώ για εσένα με τον ίδιο τρόπο που ανησυχείς κι εσύ για τον εαυτό σου.

Άλλο ένα πράγμα που σε κάνει ξεχωριστό. Κάθε φορά που ανησυχείς για το αβέβαιο μέλλον σου, κάθε φορά που προσπαθείς να βρεις για ποιο λόγο είσαι πλασμένος, και απορείς και σκέφτεσαι και αγχώνεσαι και προσπαθείς. Για όλες αυτές τις φορές που γίνεσαι "περίεργος", όπως λες, εγώ σε ξεχωρίζω, σε θαυμάζω και σε ερωτεύομαι περισσότερο γιατί κάθε ανησυχία είναι κομμάτι του "εγώ" σου που τόσο αγαπώ. [Επίσης κομμάτι του "εγώ" σου είναι και τα αστεία με τα "πάντα" (τα ζωάκια) αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να γελάσω...ας πούμε ότι τα αγαπώ και αυτά... ας πούμε!]

Είναι τρελό το γεγονός ότι για πρώτη φορά γράφω άρθρο χωρίς να κοντοσταθώ και να σκεφτώ τις λέξεις. Είναι επειδή ό,τι αφορά εσένα είναι ελεύθερο και τα συναισθήματα είναι φύσει αυθόρμητα, δεν φιλτράρονται.

Λοιπόν, αγαπημένε μου, μπορώ να γράφω ώρες για εσένα αλλά θα αφήσω κάποια χαρτιά κλειστά. Δεν μπορώ να σκεφτώ την κατάληξή μας αλλά ακόμα και αν όλα πάνε στραβά, αν κερδίσει ο χρόνος ,τελικά, και η ανασφάλεια,αν χαθούμε στη σκόνη, να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος να σε αγαπάει για όλα αυτά που εσύ δεν μπορείς να αγαπήσεις στον εαυτό σου.

Καληνύχτα αγέρωχε.

-Yellow Lander